Ναι στον έρωτα! Ναι στην προσπάθεια να γίνει αγάπη!

Δεν πιστεύω στον έρωτα, αν και αναγνωρίζω την σπουδαιότητα και την ομορφιά του, και ότι σαφέστατα είναι μέρος μιας διαδικασίας. Δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ απόλυτα, διότι έχει ημερομηνία λήξεως. Επίσης είναι μια φαντασιακή δόμηση του ερώμενου προσώπου, όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά για το πως εγώ θα ήθελα να είναι. Εξιδανικεύει το άλλο πρόσωπο και γίνεται ο “Θεός” του, ο τέλειος, ο αψεγάδιαστος, με αποτέλεσμα να μην αντικρίζει ρεαλιστικά την αλήθεια του άλλου, το ποιός δηλαδή πραγματικά είναι. Όταν, όμως, όλο αυτό περάσει (γιατί θα περάσει, ετσι ειναι η φυσιολογία του), τοτε η κατάρρευση και η απογοήτευση είναι μεγάλη. Γιατί τελικά ο άλλος δεν ήταν ο “Θεός” μου, αλλά ενας αδύναμος και ταλαίπωρος άνθρωπος, με πάθη και φόβους, όπως όλοι μας. Μάλιστα, να μην ξεχνάμε ότι η ερωτική απογοήτευση είναι η πιο οδυνηρή ματαίωση, γιατί ξυπνάει μνήμες της βρεφικής ηλικίας, εκεί όπου στο βλέμμα του άλλου, της μητερας ή του πατέρα, βιώσαμε την απόρριψη. Είναι αυτό το βλέμμα που μας κυνηγάει μια ζωή… Γι’ αυτό και τα εγκλήματα πάθους είναι τα πιο φρικτά κατά την εγκληματολογία, διότι η ερωτική ματαίωση ξυπνά τις παρθενικές μνημες της ενδομητριακής και βρεφικής ηλικίας.

Πιστεύω απόλυτα στην μετά-έρωτα εποχή, όπου διαμορφώνονται οι όροι της ρεαλιστικής αγάπης. Όπου γνωρίζω ότι ο άλλος δεν είναι Θεός και δεν μπορεί να με σώσει ή να με κάνει καλά γιατί και αυτός χρειάζεται κάποιος άλλος να τον σώσει. Όπου ξέρω ότι ο άλλος έχει πέντε καλά και πέντε κακά και επιλέγω συνειδητά να είμαι μαζί του, γιατί τον αγαπώ, θέλω να μοιράζομαι την ζωή μαζί του, θέλω να συμπορευόμαστε χέρι-χέρι προς τον θάνατο και έπειτα την ανάσταση. Δεν φαντασιώνομαι, αλλά προσγειώνομαι σε αυτό που έχω και όχι σε αυτό που θα ήθελα να έχω. Και ζω με αρμονία μαζί του, όχι γιατί είναι τέλειος, αλλά γιατί είναι άνθρωπος που ξέρει και θέλει να βαδίζουμε μαζί. Τότε γίνεται ο δικός μου άνθρωπος.

Ναι στον έρωτα… αρκεί να γνωρίζουμε οτι είναι ένα στάδιο που πρέπει να περάσουμε για να εισέλθουμε σε κάτι πιο σταθερό και μόνιμο. Είναι προίκα που πρέπει πάνω της να οικοδομήσουμε.

Ναι στον έρωτα! Ναι στην προσπάθεια να γίνει αγάπη!!!

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος