Καρδιακή ελευθερία…

Το να προσκολλάσαι
άρρωστα,
είναι κάτι που δεν σε αφήνει
να προχωρήσεις,
και να δεις την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι ΜΠΟΡΕΙΣ μια χαρά
να ζήσεις
και χωρίς τον τάδε και την τάδε,
που έχει γίνει αρρώστια σου.

Μερικές φορές,
στην πραγματικότητα,
δεν είναι ότι αγαπάς,
μα έχεις ανάγκη
τον όποιον άλλο.

Ανάγκη.
(Θυμάσαι που παρακαλάμε στην Εκκλησία,
υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κλπ… και ανάγκης;…
Ε, αυτό είναι που λέμε τώρα).

Για να αγαπώ, όμως,
είναι ανάγκη
να μη σε έχω ανάγκη,
μα να το κάνω
ελεύθερα!

Και για να το κάνω ελεύθερα,
είναι ανάγκη να τροφοδοτούμαι κι εγώ από κάπου,
ώστε να χορταίνω προσωπικά,
και να αντέχω τις ανθρώπινες διακυμάνσεις.
Κι αυτό το κάπου,
είναι η Χάρη του Θεού,
που δεν έχει αυξομειώσεις ούτε προδίδει ποτέ.

Και να βρω τη χαρά μέσα μου πρώτα.

Και μετά
όλα τα άλλα,
γίνονται πιο άνετα,
πιο χαρούμενα, λιγότερο πιεστικά,
χωρίς να πνίγεις κανέναν με την αγάπη σου,
και χωρίς να σε πονά κανείς,
όταν για δικούς του λόγους
σε προσπερνά και φεύγει…

Θα πεις: Λόγια.
Το ξέρω.
Ειδικά αν πονάς,
μπορεί να τα ακούς και σα βλακείες όλα αυτά.

Δίκιο έχεις.
Μα μιλώ σε όσους μπορούν
τούτη τη στιγμή
με διαύγεια να ακούσουν…

π. Ανδρέας Κονάνος