Δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…

Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός,
να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας Του.

Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου και ένας άνθρωπος έρχεται,
σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου.
Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε.

Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου,
ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξής σου το φίλησε.

Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου,
τον κλώτσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητά του.

Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου ότι αυτός ο άνθρωπος
μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου;

Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων.
Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό.

Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις
μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου,
κράτα την σφικτά.

Δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…

— π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος)