Γιατί αποτυγχάνουμε στις σχέσεις μας;

Δεν μπορείς να γνωρίσεις τίποτα και κανέναν παρά μόνο μέσα από μία σχέση.
Μία σχέση θέλει θυσία, αλληλοπεριχώρηση, κατανόηση, αφοσίωση, υπομονή, αυταπάρνηση.
Δεν θα πω αγάπη, γιατί η αγάπη περικλείει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη.
Συνήθως, ο μεγάλος ένοχος της αποτυχίας μας για μία υγιή σχέση με τους άλλους είναι ο εαυτός μας.
Οι σχέσεις μας φθείρονται όταν το «εγώ» μας, αντί με τον καιρό να ελαττώνεται, αρχίζει να αυξάνεται μέσα στην σχέση.
Σίγουρα φταίνε και άλλοι παράγοντες, όμως όταν όλα τα παίρνουμε «τοις μετρητοίς», όταν συνεχώς ζητάμε από τον άλλον, όταν παραμελούμε τον άλλον, όταν δεν του αφιερώνουμε λίγο από τον χρόνο μας, όταν δεν δίνουμε σημασία στην άποψή του, όταν δεν τον ακούμε, όταν δεν τον σεβόμαστε, όταν κτητικά συνεχώς ελέγχουμε τον άλλον, τότε προφανώς το «εγώ» μας έχει γιγαντωθεί μέσα στην σχέση και αντί να κυριαρχεί πλέον η κατανόηση κυριαρχεί μονάχα η άποψή μας, τα δικαιώματά μας, οι προτεραιότητές μας….
Τα σκαμπανεβάσματα σίγουρα θα υπάρχουν.
Δεν υπάρχει τέλεια σχέση. Και νομίζω δεν είναι το ζητούμενο αυτό.
Διότι τελικά τί σημαίνει τέλεια σχέση; Μήπως ο άλλος να γίνει ο υπηρέτης μας, ο δούλος μας, το «σκυλάκι» μας;
Να επιδιώκουμε καλύτερα να γνωρίσουμε τον άλλο και να μας γνωρίσει ο άλλος. Χωρίς μάσκες.
Τέλεια σχέση δεν υπάρχει.
Ξέρετε τι υπάρχει; Το ενδιαφέρον για τον άλλον άνθρωπο, το οποίο συγχωρεί, συγκαταβαίνει, υπομένει, σκεπάζει… βλέπει τις ατέλειες σαν ευκαιρία να αναπτυχθεί, να μεγαλουργήσει, να αυξηθεί, να γίνει αγάπη.
Χρειάζεται πολλή προσευχή και διάκριση για να καταφέρει κάποιος να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Χρειάζεται απλότητα και ταπεινό φρόνημα για να έχουν οι σχέσεις μας χαρά και ειρήνη.

Υ.Γ. Παντού και πάντοτε να έχεις ένα δώρο για τον άλλο.
Το καλύτερο είναι το χαμόγελό σου…!
Το δώρο του Θεού που σου έδωσε ώστε να το χαρίζεις απλόχερα σε όλους (χωρίς να το χάνεις).

π. Παύλος Παπαδόπουλος