Ο Έρωτας και ο «έρωτας»

Θες να μάθεις γιατί συχνά νιώθεις καταδικασμένος σε βαρεμάρα κι απόγνωση;

Γιατί έμαθες να βλέπεις τον έρωτα μόνο ως συναισθηματική έξαρση, ως πόθο και ανάγκη για πλησίασμα ενός ατόμου – συνήθως – του άλλου φύλου. Και σ’ αυτόν τον έρωτα στήριξες την ελπίδα σου για ολοκληρωτική αναζωογόνηση του εαυτού σου, που, κατά τ’ άλλα, κοιμάται όρθιος…

Αυτός ο «έρωτας» είναι μία μόνο εκδοχή Έρωτα.

Πριν φτάσεις σ’ αυτήν, αναρωτήθηκες εάν και πόσο έχεις ερωτευθεί τον εαυτό σου, όπως για πρώτη φορά ερωτεύεται το βρέφος την αντανάκλασή του μέσα στο βλέμμα της μητέρας του; Όπως το μικρό παιδί χαίρεται κι ενθουσιάζεται, χωρίς – να βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι – κάποιο επαρκή λόγο για χαρά κι ενθουσιασμό; Όπως το γατάκι παίζει για ώρες κυνηγώντας την ουρά του; Όπως τ’ αγοράκια μαλλιοτραβιούνται και κλωτσιούνται με “λύσσα” στο προαύλιο του σχολείου και σε δύο λεπτά αγκαλιάζονται και τρέχουν να παίξουν μπάλα μαζί; Όπως ο αγνός πιστός στέκει για ώρα με στυλωμένο το βλέμμα του στο εικόνισμα, αντικρίζοντας με ερωτικό πόθο το αληθινό του πρόσωπο σ’ αυτό του Χριστού;

Αν δεν ερωτευθείς το κάθε ίχνος ζωής μέσα σου, άδικα θα ψάχνεις τον “μεγάλο έρωτα” στις γνωριμιές σου. Μάταια θα αναρωτιέσαι «Γιατί και σήμερα βαριέμαι;». Ατελέσφορα θα ψάχνεις το φταίξιμο στην μάνα σου, στον σύζυγο ή στον σύντροφό σου, στις φίλες και στην κακή σχέση με τον εργοδότη σου.

Αν δεν ξεχάσεις, σαν ένα κακό αστείο, το κουστούμι της σοβαρότητας που σου φόρεσαν, και δεν δεις την κάθε σου μέρα σαν αυτό που είναι: ένα παιχνίδι που “δικαιώνει” τους παίκτες μόνο επειδή εμψύχως παίζουν, τότε αυτό που τόσο παρεξηγημένα θεωρείς “ενήλικο” εαυτό, θα συνεχίσει να σε προδίδει, να σε καταποντίζει στο αδιέξοδο της “πετυχημένης” ζωής σου…

Ο φόβος σου θα δικαιώνεται, και η αγάπη θα καταντάει ρομαντική λέξη στο ερμηνευτικό του Μπαμπινιώτη.

Γρηγόρης Βασιλειάδης
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής