Ο έρωτας του αγνώστου και ο άγνωστος σε πολλούς έρωτας

Οι πιο πολλοί ερωτεύονται τον άλλον γιατί δεν τον ξέρουν.
Ερωτεύονται το μυστήριο, το άγνωστο… την ελπίδα ενός προσώπου που θα πραγματώσει τους πόθους τους.
Γι’ αυτό και πολλοί μετά από λίγο καιρό χάνουν τον έρωτα και τον ενθουσιασμό τους.
Χωρίζουν, μιας και έχουν ξενερώσει. Η γνώση του άλλου τους απογοητεύει. Περίμεναν άλλα, και άλλα βρήκαν.
Δεν φταίει μόνο ο άλλος, αλλά και εμείς.
Ίσως μόνο θέλουμε και θέλουμε, χωρίς να δίνουμε.
Ίσως απογοητεύομαστε διότι η εγωπάθειά μας δεν μας αφήνει να αποδεχτούμε ότι ο άλλος δεν είναι τέλειος, ότι το “εγώ” μας δεν είναι τέλειο.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που όσο προχωρούν στην μεταξύ τους γνώση ο έρωτας γιγαντώνεται, αλλάζει, γίνεται αγάπη.
Μια σχέση αλληλοπεριχώρησης και ειρήνης.
Γεννάται μέσα σου αυτή η αίσθηση της ανάγκης για τον άλλον.
Της μη ύπαρξης της ύπαρξής σου χωρίς τον άλλον.
Αυτοί μας δείχνουν τον τρόπο ζωής.
Αυτοί που δεν έχουν ανάγκη από την ύλη για να είναι ευτυχισμένοι.
Αυτοί που αρκούνται στο άγγιγμα των βλεμμάτων τους.
Τους αρκεί να μπορούν να πούνε στον άλλο “σ’ ευχαριστώ που μ’ αφήνεις να σ’ αγαπώ”.
Ποιητές της δικής τους ζωής…
Ταπεινοί εραστές της αγάπης τους…