Πρώτη φορά αισθάνθηκε τι θα πει έρωτας…

Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή του που αισθάνθηκε τι θα πει έρωτας. Τι σήμαινε να μπορείς να ζεις δίχως τροφή, δίχως νερό, και με ελάχιστο ύπνο στα βλέφαρα, μιας και η καρδιά ήταν σε συνεχή αγρυπνία. Και τι δεν είχε κάνει για να χάσει από μικρό παιδί αυτά τα περιττά κιλά. Κι όμως, ποτέ δεν τα κατάφερε. Τι γιατροί τι διατροφολόγοι, προγράμματα και χρήματα πολλά, αλλά κιλό δεν χάθηκε ούτε ένα. Και τώρα; Τώρα είχε χάσει ίσα με 15 κιλά, δίχως πρέπει, δίχως πρόγραμμα, χωρίς να πιέσει ούτε μια φορά τον εαυτό του. Πολύ απλά ένιωθε να τρέφεται με κάτι Άλλο, πολύ πιο δυνατό και χορταστικό για την ψυχή του. Η αγάπη είναι η ανώτερη τροφή. Γι’ αυτό και στον παράδεισο δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να υπάρχουμε, γιατί θα μας τρέφει η αγάπη.

Η μάνα του έλεγε συχνά, “σαν ασκητής έγινες, θα σε πεθάνει αυτός ο έρωτας”. Μα ούτε καν τον ενδιέφερε. Ποιος ερωτευμένος φοβάται τον θάνατο; Κανείς, αφού ζει την ανάσταση. Η αλήθεια, βέβαια, ήταν πως κι αυτός σε κάποιες προσωπικές στιγμές μονολογούσε, “ρε δες πως με έκανε ο έρωτας γι’ αυτήν… Όσα με ενοχλούσαν χάθηκαν, όσα με κρατούσαν λύθηκαν, όσα έλεγα ότι δεν μπορούσα έγιναν, και είμαι ο ίδιος εγώ, εγώ, αυτός που δεν μπορούσε να πιστέψει σε τίποτα, ούτε σε μένα, ούτε σε άλλους, ούτε στο ίδιο τον Θεό”.

Και τώρα, για πρώτη φορά, μπορούσε ακόμη και σε Εκείνον να πιστέψει. Κυρίως για πρώτη φορά μπορούσε να νιώσει όλους αυτούς που νήστευαν και αγρυπνούσαν για τον Χριστό. Τι άλλο έκανε κι αυτός για εκείνη; Ήθελε εάν γινόταν να μένει ολημερίς και οληνυκτίς ξάγρυπνος και να της μιλά. Ήταν, όμως, και κάτι ακόμη. Ότι πλέον, μπορούσε να πιστέψει στον Θεό, γιατί είχε δει τι σημαίνει να αμφιβάλλεις ενώ βαθιά πολύ αγαπάς…

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος)