Ώστε να διασώζεται η ποίηση

«Ποίηση εἶναι οἱ μυστικές σχέσεις τῶν ἐννοιῶν», Οδ. Ελύτης

Ο τρόπος για να διατηρηθεί η κατακτημένη ομορφιά είναι η συνεχής ανάδειξή της. Τα ανθρώπινα πράγματα αναζητούν τη διάρκεια που αντιστέκεται στη φθορά, απαιτούν συνεχώς την αλλαγή και την εξέλιξη. Επί πλέον τα ανθρώπινα πράγματα αναζητούν τη συμφιλίωση με τον χρόνο, την υπέρβαση και τη σοφία της ωρίμανσης.

Σήμερα, ενώ τα διαζύγια έχουν αυξηθεί, ταυτόχρονα είναι δυνατόν να επιτευχθούν οι καλύτεροι ποιοτικά γάμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μοιραία, η αλλαγή της θέσης της γυναίκας, η δυνατότητα να μπορεί να σταθεί πλάι στον άνδρα στηρίζοντας τη θηλυκότητά της και απολαμβάνοντας τον ανδρισμό του, συμπαρέσυρε όλη την ποιότητα της σχέσης κι έδωσε νέα πνοή στη σεξουαλικότητα.

Κάποτε, ήταν δεδομένο ότι ο έρωτας δεν αφορά τον γάμο: Στα πλαίσια μιας διπλής ηθικής, ο άνδρας έπρεπε να είχε ήδη ζήσει πολλές σεξουαλικές εμπειρίες πριν δημιουργήσει οικογένεια.

Η σημαντική φράση «ζω τη ζωή μου» –έχασε στην παραφθορά της την αξία της– βεβαίως αντιστοιχούσε να αφορά τον έρωτα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αφορούσε σεξουαλικές περιπέτειες χωρίς αποκλειστικότητα και χωρίς συνέχεια. Ήταν η προϋπόθεση για να αντέξει ο άνδρας τα δεινά ή τη ρουτίνα της δέσμευσης του γάμου. Η φράση «να ζήσω τη ζωή μου πριν τον γάμο» επιβεβαίωνε την υποτίμηση του γάμου και τις χαμηλές προσδοκίες ερωτικής ζωής μέσα στον γάμο.

Αντίστοιχα, η γυναίκα βίωνε τη σεξουαλικότητα κυρίως ως μέσο για την απόκτηση παιδιών. Συνεπώς, η σεξουαλική συνεύρεση υποβιβαζόταν σε απλή εκτόνωση του άνδρα και σε προστασία από εξωσυζυγικούς πειρασμούς.

Είναι δυνατόν με άνιση θέση, με άνιση ικανοποίηση, με διαφορετικές προσδοκίες και με κρυφές σκέψεις, να υπήρχε η καλύτερη αξιοποίηση του δώρου της σεξουαλικότητας;

Έχει διανυθεί ευτυχώς πολύς δρόμος από τότε που στα εγχειρίδια για τον γάμο προτεινόταν η γυναίκα να εκφράζει με καλυμμένο τρόπο την επιθυμία της –αν υπήρχε– χωρίς να εκτίθεται και χωρίς να φέρνει τον άνδρα της σε δύσκολη θέση.

Σε αντιστοιχία με τον αρχαίο μύθο του Έρωτα και της Ψυχής, όπου ενισχυόταν η μυστικότητα, το δέος και το μυστήριο στη σχέση του ζευγαριού. 0 Έρωτας απαγορεύει στην Ψυχή να δει την όψη του. Θέτει ως όρο να συναντιούνται ερωτικά μόνο στο σκοτάδι. Ο άνδρας-Έρωτας δεν επιθυμεί να αποκαλυφθεί στη γυναίκα-Ψυχή. Εκείνη στην αρχή υπακούει, αλλά κάποια στιγμή η δυσπιστία, η περιέργεια και ο φόβος υπερισχύουν. Κρυφά μ’ ένα λυχνάρι πηγαίνει μέσα στη νύχτα να τον γνωρίσει, να δει την όψη του, έστω για μια στιγμή, κρατώντας όμως μαχαίρι, δια παν ενδεχόμενον.

Ευάλωτος ο άνδρας στην κοντινότητα, δεν επιθυμεί να τον γνωρίσει η γυναίκα. Φοβάται οτι χάνει τη δύναμή του, αν μοιραστεί τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Οδηγεί τη σύντροφό του να υιοθετήσει έμμεσους τρόπους επικοινωνίας, αφού απαγορεύει το μοίρασμα και τη διαφάνεια.

Έχει διανυθεί ευτυχώς πολύς δρόμος από τότε που η ακραία φεμινίστρια θεωρώντας δεδομένη την υποτιθέμενη υπεροχή των ανδρικών αξιών προσπαθούσε να τις ιδιοποιηθεί. Αγωνιζόταν για ένα μη θηλυκό πρότυπο και μαχόταν γι’ αυτό με ανδρικά όπλα. Έτσι όμως ομολογούσε την περιφρόνησή της στη θηλυκότητα. Αδυνατούσε να παραθέσει τη θηλυκότητα πλάι στον ανδρισμό.

Φέρουμε στην ψυχή και στο σώμα της σχέσης τα τραύματα από τον συντηρητισμό. Η περιφρόνηση του υλικού κόσμου εκ μέρους του πουριτανισμού και η συνεπαγόμενη υποτίμηση του σώματος, καθώς και η υποτίμηση της γυναίκας, μοιραία οδήγησαν σε υποτίμηση της σεξουαλικότητας.

Φέρουμε όμως και τα τραύματα του φιλελευθερισμού. Η υποβάθμιση της σεξουαλικότητας σε ευτελές εμπόρευμα ευρείας κατανάλωσης, τη στέρησε από κάθε εσωτερική αναγκαιότητα. Η αλλοτρίωση, η αποπροσωποποίηση, η αναζήτηση μιας ευχαρίστησης χωρίς δέσμευση, χωρίς αγάπη, δηλαδή χωρίς πρόσωπο, είναι οι οδυνηρές συνέπειες. Κι ο έρωτας εκδικείται, καθώς αμφισβητήσαμε την πνευματική του διάσταση.

Μέσα στη μέθη της ελευθερίας από ενοχές και περιορισμούς, οι σύντροφοι βιάζονται να γκρεμίσουν τα τείχη της μοναξιάς και να απολαύσουν τη σεξουαλικότητα. Έχει προ πολλού καταρριφθεί η παραδοσιακή προτροπή: «τηρείτε τας αποστάσεις». Η απόσταση έχει πλέον κερδηθεί, αλλά, έχει κερδηθεί με βία και τότε οδηγεί πολύ συχνά στον κορεσμό και στην απάθεια.

Και τώρα; Καλούμαστε να ψηλαφήσουμε ξανά το μεγαλείο, το θαύμα και τη συμπλοκότητα του έρωτα.

Έρωτας: επιθυμία για ένωση, για πλήρη συσχέτιση με τον άλλο, ένωση εν ευφροσύνη, ανακάλυψη νέων εμπειριών που θα διευρύνουν και θα εμβαθύνουν το νόημα της ύπαρξης.

Η επιθυμία, ο έρωτας, η σεξουαλικότητα όταν συν­δυάζονται με αμοιβαία αγάπη και δέσμευση, αποκαθιστούν εσωτερικά την ενότητα με τον κόσμο. Στο σμίξιμο δύο ερωτευμένων επουλώνεται το τραύμα του αποχωρισμού που ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Στην αγκαλιά του αγαπημένου απελευθερώνεται η θέληση για δημιουργία, η υπέρβαση των στενών ορίων του εαυτού, η ενότητα με τους άλλους και το σύμπαν ολόκληρο.

Ο έρωτας αναζωογονεί, προσφέρει βαθιά χαρά και ικανοποίηση, αποδέχεται και επιβεβαιώνει την υπόσταση του προσώπου – ο άλλος γίνεται ο καθρέφτης που ντύνει τις ατέλειες με χάρη, ο καθρέφτης που αντιφεγγίζει ομορφιά και αυτοεκτίμηση, που αναδεικνύει, χωρίς να παραμορφώνει, χωρίς να ωραιοποιεί.

Η επιθυμία της απόλυτης ένωσης αναμετριέται με την επιθυμία του υπέρτατου αγαθού της ελευθερίας. Η πρώτη ανάγνωση τις βρίσκει αντιφατικές. Εν τέλει ο έρωτας παρέχει την πολυπόθητη ελευθερία, καθώς καλύπτει και ολοκληρώνει τις βαθύτερες προσωπικές επιθυμίες και επομένως προστατεύει από την ανάγκη. Η ανάγκη απαιτεί τη χρησιμοποίηση των άλλων. Μήπως η ελευθερία δεν είναι με κάποιο τρόπο υπέρ­βαση της ανάγκης;

Όταν οι άνθρωποι συναντιούνται στην κάλυψη της ανάγκης, συναντιούνται με όρους στέρησης. Η σεξουαλική επαφή συνεπάγεται τρωτότητα –αφού δεν αφορά ολόκληρη την ύπαρξη– και οδηγεί στην απελπισμένη κίνηση διάσωσης του εαυτού, καθώς ο προσωρινός κορεσμός της ανάγκης χωρίς πρόσωπο, καταλήγει σε αφόρητη μοναξιά.

Αργότερα, η αφόρητη μοναξιά θα οδηγήσει στην απελπισμένη αναζήτηση νέου σεξουαλικού παρτενέρ: ένας επώδυνος κύκλος απαξίωσης του έρωτα.

Κρυφές, σκοτεινές σκέψεις χρησιμοποίησης του άλλου κι ύστερα βιαστικής φυγής, οδηγούν σε κατακερματισμένες ζωές που αδυνατούν να εμπεριέξουν τη συνέχεια και την ολοκλήρωση της ύπαρξης.

Η επιθυμία για πλήρη ένωση με τον άλλο στηρίζε­ται στα κοινά σημεία του ζευγαριού, όλος ο πλούτος συνάντησης διευρύνεται με τη διαφορετικότητα. Είναι απαιτητική διεργασία να αξιοποιείται η διαφορετικό­τητα, να μεταβολίζεται και να αποτελεί πρόκληση ανάπτυξης, καθώς η αλληλεπίδραση ανοίγει, συνεχώς καινούργιες οδούς. Η αξιοποίηση της διαφορετικότη­τας οδηγεί στην αρμονία της σχέσης, στην αρμονία της ύπαρξης.

Όταν ο σύντροφος αδυνατεί να εμπεριέξει τη διαφορετικότητα του άλλου, τότε αναζητά την ψευδαί­σθηση ενός συντρόφου που θα ακολουθεί άνευ όρων.

Η παραίτηση από το άθλημα της αγαπητικής σχέσης που απαιτεί διεύρυνση του μυαλού και της καρ­διάς, οδηγεί στην ανάγκη διαφυγής από τον πραγμα­τικό εαυτό και στην αναζήτηση ενός φανταστικού άλλου – αλλά πόσο αντέχει να ξεγελιέται η ψυχή;

Αποκορύφωμα αυτής της τάσης είναι η καταφυγή στην εικονική πραγματικότητα: Στην ταινία «Her» ο πρωταγωνιστής ερωτεύεται τη φωνή του υπολογιστή, την απόλυτη συμμόρφωση ενός άλλου, ας είναι και ανύπαρκτος, στις δικές του ανάγκες.

Μοιάζει παράδοξο, αλλά οι ίδιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν στον γάμο, καθώς η νομιμότητα της σεξουαλικότητας δεν εξασφαλίζει την απροϋπόθετη συνάντηση των προσώπων εν ελευθερία.

Κινδυνεύει η σεξουαλικότητα στον γάμο, από τον εφησυχασμό του κακού δημοσίου υπαλλήλου που θεωρεί αυτονόητη τη διαθεσιμότητα του συντρόφου, κάνει κατάχρηση εξουσίας, πνίγει το άνθισμα της επιθυμίας.

Είναι σημαντικό να διασωθεί η σεξουαλικότητα από τον ευτελισμό της κάλυψης της ανίας. Είναι θλιβερή η υποβίβαση του ερωτικού θαύματος σε απελπισμένη κίνηση να γεμίσουν τα μίζερα κενά μιας άχαρης καθημερινότητας. Η κενότητα, η πλήξη, η διαταραγμένη βούληση, η παραίτηση από την ομορφιά της ζωής απαιτούν προσωπική ευθύνη και προσωπική δέσμευση.

Να ελευθερωθεί η σεξουαλικότητα από την ανάγκη που με βιασύνη και βία θολώνει το δροσερό καθαρό νερό της πηγής, δυσχεραίνοντας την επόμενη στιγμή της δίψας. Η χρησιμοποίηση του άλλου με καταναλωτικό τρόπο, αμαυρώνει την αγνότητα του συζυγικού έρωτα.

Να απαλλαγεί η σεξουαλικότητα από την «ευαισθησία» η οποία μονοπωλεί με αυταρχικό, επιθετικό και υποτιμητικό τρόπο, που κατατάσσει τον σύντροφο ως αναίσθητο και είναι εντελώς ανυποψίαστη κατά πόσο γίνεται προσβλητική και αλαζονική.

Υποβιβάζεται η σεξουαλικότητα, όταν χρησιμοποιείται για επιβεβαίωση ικανότητας γιατί τότε ευτελίζεται σε επίδειξη επιδόσεων, χάνεται το μαζί της αλληλεπίδρασης και γίνεται ατομικό άθλημα εντυπωσιασμού.

Η σεξουαλικότητα χάνει την ελευθερία της, όταν κυριαρχεί η αγωνία και το καθήκον συνεχώς να αποδεικνύει ότι ο άλλος είναι επιθυμητός.

Πώς θα μάθει το ζευγάρι να μη χρησιμοποιεί τη διαμάχη ως διέγερση, να μη θεωρεί διαστρεβλωτικά τον πόνο ως αναζωογόνηση του πάθους;

Πώς θα βρεθεί στη σχέση η γη που θα μεταβολίζει τις αποτυχίες, τις ματαιώσεις, τις πικρίες και τις παρεξηγήσεις; Απαιτείται μια στέρεη αγαπητική βάση για να εμποδίζονται τα ζιζάνια που καλλιεργεί η κακία της μνήμης. Η κακία της μνήμης επιμένει στον υποκειμενικό τρόπο κατανόησης των γεγονότων και καταγράφει την ιστορία μονόπλευρα, μέσα από τα ήδη υπάρχοντα βιώματα και τις προκαταλήψεις. Απαιτείται η αναγνώριση της ανθρώπινης ατέλειας και η δημιουργία ενός γνήσιου συγχωρητικού κλίματος. Μόνο όταν το ζευγάρι γνωρίζει να συγχωρεί, κερδίζει το δικαίωμα σε μια διαρκώς ανανεούμενη αγαπητική σχέση.

Οι μικρές πληγές που δημιουργούνται στη σχέση, ενώ καταγράφονται στην ψυχή, δεν αναγνωρίζονται στη βαρύτητά τους από τον σύντροφο που τις προκαλεί. Οι μικρές ανεπαίσθητες προσβολές, οι μικρές ανεπαίσθητες υποτιμήσεις, η θεώρηση του συντρόφου ως προβλέψιμου, καταστρέφουν τον αυθορμητισμό της συνάντησης, υπονομεύουν το αγαπητικό κλίμα.

Πώς θα καλλιεργείται στη σχέση η δύναμη της Άνοιξης, η δύναμη της καινούργιας αρχής, που γνωρίζει την υπέρβαση, που συναγωνίζεται σε γενναιοδωρία και τρυφερότητα; Αποτελεί προϋπόθεση για την ευρυχωρία στη σχέση, η προσωπική ευρυχωρία.

Πώς θα καλλιεργείται η ειλικρίνεια και η διαφάνεια, που ενώ θα προσεγγίζει την αποκάλυψη του μυστηρίου του άλλου, θα διατηρεί το δέος και τον σεβασμό στα μοναδικά πρόσωπα, το δέος απέναντι στο μυστήριο του έρωτα;

Η ερωτική πρόταση αντιστοιχεί να απευθύνεται σ’ όλες τις πλευρές της ανθρώπινης υπόστασης, στη λεπτή ευαίσθητη τρυφερότητα και στην ένταση του πάθους, στη λαχτάρα επανάληψης του γνώριμου και στην έκπληξη του διαφορετικού.

Είναι πολύ σημαντικό να διαφυλαχθεί η ιερότητα της επιθυμίας. Επιθυμία είναι η ικανότητα να καταδυθούμε στα μύχια του εαυτού μας, η προσδοκία να αλλάξουμε το μέλλον, η εκκίνηση βάσει της οποίας προσανατολιζόμαστε στη ζωή. Η επιθυμία εμπεριέχει νόημα ζωής και δημιουργικότητα. Είναι η κατ’ εξοχήν ανθρώπινη ενέργεια. Αν σταματήσουμε να επιθυμούμε είμαστε νεκροί.

Συχνά η επιθυμία ματαιώνεται, καθώς δεν είναι πάντοτε δυνατόν να συντονίζεται το timing των συντρόφων. Εκείνος που εκφράζει την επιθυμία απαιτώντας την άμεση ικανοποίησή της, καθίσταται ευάλωτος και ταυτόχρονα ενοχοποιεί τον άλλο. Στη συνέχεια, οι σύντροφοι οδηγούνται στο τέλμα της χαμηλής αυτοεκτίμησης, της απόρριψης, της στέρησης, που ζητά να εκδικηθεί και να στερήσει με τη σειρά της.

Η επιθυμία που πιέζει, που απειλεί, που δεν σέβεται την άρνηση του άλλου, που εκβιάζει, που δεν αντέχει την προσμονή, που εκλιπαρεί, έχει ήδη υποβιβαστεί σε ανάγκη και συνεισφέρει στην ψυχρότητα και απάθεια του συντρόφου. Συνήθως η απάθεια και η ψυχρότητα δεν είναι ατομικά χαρακτηριστικά.

Όταν συνεχώς μονοπωλείται η επιθυμία από τον ένα σύντροφο δημιουργείται πόλωση, καταργείται η επιθυμία του άλλου, χάνεται η δυναμική της σχέσης, καθώς όλα είναι προβλέψιμα. Όσο ο ένας προτείνει πιεστικά, τόσο ο άλλος αποσύρεται. Η απομάκρυνση οδηγεί σε μεγαλύτερη πίεση: ένας φαύλος κύκλος απειλεί τη σεξουαλικότητα.

Εκείνος που εκφράζει την επιθυμία και ταυτόχρονα γνωρίζει να συνεπαίρνει τον άλλο, χωρίς να το απαιτεί, ακόμη και αν δεν ικανοποιηθεί άμεσα, διατηρεί τη φλόγα αναμμένη, καλλιεργεί τη βεβαιότητα ότι η επιθυμία είναι ζωντανή και η αγάπη στερεή και προετοιμάζει την επόμενη ερωτική συνάντηση.

Το κέντρο βάρους της σεξουαλικής ζωής καλείται να μετακινηθεί από το άτομο και την κάλυψη των
αναγκών του στο ρίσκο της προσωπικής σχέσης και της εμπλοκής του όλου ανθρώπου. Από το σεξ-ανάγκη, στον έρωτα-επιθυμία, είναι η διαδρομή που θα δώσει την ανθρώπινη και ποιητική διάσταση στα πράγματα.

Από τη σεξουαλική γυμναστική, στο ερωτικό παιγνίδι που περιλαμβάνει έκπληξη, μάθηση και χαρούμενη εγκατάλειψη. Πέραν των τεχνικών, το μοίρασμα, η σταδιακή εξοικείωση με το συναρπαστικό άγνωστο που ανοίγεται στην αγαπητική σχέση, η διεκδίκηση του άλλου και ταυτόχρονα η προσφορά του εαυτού.

Δια μέσου της ισότιμης διαφορετικότητας, εκεί που η σεξουαλικότητα δεν απομονώνεται από την όλη ύπαρξη και από την όλη δυναμική της σχέσης, το ζευγάρι που αγαπιέται όμορφα για χρόνια, μπορεί να φτάσει σε μοναδικό συνδυασμό πάθους και τρυφερότητας.

Η τρυφερότητα είναι η συνειδητοποίηση και υπέρβαση ταυτόχρονα των περιορισμών της ύπαρξης. Η τρυφερότητα ως αγαπητικό βλέμμα που εμπεριέχει τον άλλο και εμπιστεύεται την καλή του πρόθεση. Η τρυφερότητα είναι η ικανότητα να ανοίγεται η στιγμή και να της προσδίδεται αξία και διάρκεια. Δεν έχει καμία σχέση με την υποκρισία που παραπλανά για να πετύχει –άρα προϋποθέτει δεύτερες, κρυφές σκέψεις– ούτε με την υποταγή, που ανέχεται. Είναι συχνή η επίκληση των ανδρών: δεν θέλω να με ανεχθείς και να υποχωρήσεις, θέλω να με κατανοήσεις και να συμπορευτείς μαζί μου.

Η τρυφερότητα είναι το καλό μικροκλίμα της σχέσης, το δημιουργούμε για να αναπνέουμε, είναι η κίνηση που παράγει ομορφιά, είναι η χάρις στις σχέσεις. Η φροντίδα που καθημερινά παρέχουν οι σύντροφοι μεταξύ τους, όταν χάσει την ερωτικότητα που αναδεικνύει τον άλλο, εκπίπτει σε γονεϊκού τύπου φροντίδα που υποτιμά και δημιουργεί εξάρτηση.

Η τρυφερότητα όταν καλλιεργείται, δεν εγκαταλείπει ποτέ τη σχέση, ακόμα κι όταν το ζευγάρι κληθεί να υπερβεί τη σεξουαλικότητα.

Το ζευγάρι καλείται να δημιουργεί την κατάλληλη στιγμή της κοντινότητας, να μπορεί να απεκδύεται τους πολλαπλούς ρόλους που καθημερινά οφείλει να εκπληρώνει, να αφήνει στην άκρη έννοιες και αγωνίες και να παραδίδεται στο θαύμα!

Πώς όμως θα εμπιστευθεί κάποιος τον εαυτό του στα επιδέξια χέρια της αγάπης και του έρωτα, αν υποτιμά τη χαρά και έχει χάσει την ικμάδα του στα γρανάζια ενός στείρου καθήκοντος; Πώς να χαρεί αν η σχέση υπολείπεται στους τομείς της συντροφικότητας και της δέσμευσης; Καθρέφτης η ερωτική ζωή, που αποκαλύπτει όλες τις πλευρές της σχέσης και είναι αδύνατον η σεξουαλικότητα να αυτονομηθεί.
Πώς να χαρεί αν υποτιμά το παρόν και μένει καθηλωμένος στα τραύματα του παρελθόντος; Καθρέφτης η ερωτική σχέση που συνεχώς αποκαλύπτει προσωπικές αλήθειες, βασανιστική γίνεται τότε η κοντινότητα, όταν χάνει την ευκαιρία να γίνει αφορμή για υπέρβαση και προχώρημα.

Ο πανικός της εγγύτητας υπάρχει και καλούμαστε να τον αναγνωρίσουμε. Φόβος ότι η κοντινότητα θα αποκαλύψει την απαξία μας –είμαστε ποτέ άξιοι να αγαπηθούμε;– φόβος ότι ο άλλος θα μας απογοητεύσει, φόβος ότι η σχέση δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και τα όνειρά μας. Φόβος ότι αν φανερωθεί η επιθυμία μας, γινόμαστε ευάλωτοι απέναντι στον σύντροφο καθώς αποκτά πρόσβαση στο μυστικό ιερό της ψυχής μας.

Το κενό της ύπαρξης που δημιουργείται από την έλλειψη νοήματος προσπαθεί να καλυφθεί από εξωπραγματικές προσδοκίες και φαντασιώσεις. Στην ερωτική σχέση, καθώς η κοντινότητα ματαιώνει τις εξωπραγματικές προσδοκίες, το προσωπικό υπαρξιακό κενό αποκαλύπτεται τρομακτικό.

Η επιθυμία για κοντινότητα και ο φόβος της ματαίωσης ανακινούν συναισθήματα απώλειας, εγκατάλειψης, απόρριψης, που δεν αφορούν τη σχέση, αλλά παλαιότερες τραυματικές εμπειρίες. Είναι απίστευτο, πόσο συχνά γίνεται η σεξουαλικότητα όχημα, που μεταφέρει βασανιστικές και σκοτεινές πλευρές του εαυτού.

Μήπως όμως η κοντινότητα αποκαλύψει τελικά και προσωπικές δυνατότητες; Μήπως στην κοντινότητα η έκθεση του καθενός δεν γίνεται μόνο τρωτότητα, αλλά ευκαιρία για ίαση;

Ακροβατούμε ανάμεσα στη βεβαιότητα ότι η γνώση φέρνει την αγάπη, αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι ποτέ δεν θα γνωρίσουμε εντελώς τον άλλο.

Εν μέρει γνωρίζουμε, μέσα από κάτοπτρα βλέπουμε, ποτέ την ομορφιά δεν θα την προσεγγίσουμε ολάκερη, μέσα από ατέλεια διαβάζουμε την πραγματικότητα. Έρχεται όμως η στιγμή που ο έρωτας παραμερίζει το πέπλο και η ψυχή πλημμυρίζει από θάμβος κι αυτή η γνώση μας καίει και διατηρεί άσβεστη την επιθυμία μας.

Ψηλαφούμε την ευεργεσία του έρωτα μετέωροι ανάμεσα στην επιθυμία του απόλυτου που απαιτεί η ψυχή μας και στην πραγματικότητα της φθοράς, την πραγματικότητα των συνεχών καθημερινών απωλειών, της συνεχούς γεύσης του θανάτου.

Αν αρνηθούμε την επιθυμία για το απόλυτο προδίδουμε τον εαυτό μας, αν αρνηθούμε την ανθρώπινη ατέλεια δεν θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τη ζωή.

Ο κόπος της αλληλοσυμπλήρωσης, ο αγώνας της συνεξέλιξης, η ελευθερία από τη σύγκριση που οξειδώνει και το ευγενέστερο μέταλλο και παράλληλα η στόχευση της προσωπικής ολοκλήρωσης, συνεχής πορεία προσέγγισης του μεγαλείου του έρωτα.

Μοιάζει πιο εύκολη η ανέραστη παραίτηση, η περιχαράκωση τομέων και δραστηριοτήτων, ώστε να μην εισχωρήσει ο άλλος.

Ονόμασαν τον έρωτα, επιθυμία της ομορφιάς. Και τι άλλο είναι η ομορφιά, παρά μια υπόσχεση ευτυχίας; Δεν καθορίζει μόνο η ομορφιά αυτό που αγαπάμε, αλλά η αγάπη καθορίζει αυτό που βρίσκουμε όμορφο. Δεν ακολουθεί μόνο ο έρωτας την ομορφιά, αλλά και η ομορφιά τον έρωτα. Ό,τι αγγίζει ο έρωτας του χαρίζει τη λάμψη του κάλλους.

Αναζητούμε την ομορφιά που υπερβαίνει τη ματαιότητα του εφήμερου. Αναζητούμε την ομορφιά που αναδεικνύει την πνευματικότητα των υλικών πραγμάτων, που ενώνει σώμα και ψυχή.

Ομορφιά είναι η εσωτερική διεργασία που οδηγεί στην άνθιση του προσώπου, ομορφιά είναι η αληθινή πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση.

Όπου η αγάπη ολοκληρώνεται, εμφανίζεται η χάρη που εξημερώνει και αφαιρεί από τη ζωή την πικρία και το βάρος της και τότε είναι εφικτός ο στόχος του έρωτα: «τίκτειν ἐν ἁρμονία χάριτος».

Ελένη Καραγιάννη

Πηγή:
Χριστιανική ζωή και σεξουαλικές σχέσεις,
Εκδόσεις «Ἐν Πλῷ»