Χρειάζεται να περπατήσουν και οι δύο, για να συναντηθούν
Ένα σοβαρό θέμα συχνά υπάρχει μεταξύ των συζύγων. Μπορεί, π.χ., ο σύζυγος να είναι ψυχρός και πολύ επιφυλακτικός, και από το άλλο μέρος η σύζυγος να αισθάνεται την ανάγκη της στοργής. Οπότε, δεν υπάρχει καμιά συνεννόηση. Διαρκώς ο ένας θα κατηγορεί τον άλλο, είτε μεταξύ τους είτε σε άλλους.
Ενώ, θα υπάρχει όντως κάποια συνεννόηση, αν καθίσει κάτω ο καθένας, και πει, π.χ., ο σύζυγος: «Τι είμαι εγώ; Είμαι έτσι από την ιδιοσυγκρασία μου. Εάν συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι, δεν είναι γιατί αυτό είναι το σωστό, αλλά γιατί έτσι είναι ο τύπος μου». Και η σύζυγος από το άλλο μέρος: «Έχω αυτές τις απαιτήσεις που έχω. Δεν πρέπει να τις έχω, αλλά είναι ο τύπος μου που με κάνει έτσι». Να μη σταθούν όμως έως εδώ. Ο σύζυγος, αφού κάνει αυτές τις διαπιστώσεις για τον εαυτό του, να πει ότι, αν η σύζυγος έχει αυτές τις απαιτήσεις, είναι γιατί έτσι είναι ο τύπος της. Πρέπει το ίδιο να κάνει και η σύζυγος.
Με τον τρόπο αυτό, ο ένας έρχεται στη θέση του άλλου, αμέσως επέρχεται μια συνεννόηση, και κοιτούν έπειτα πως μπορεί ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί – που βρίσκονται στα άκρα – να ρίξουν βήματα προς το κέντρο, μήπως κάπου συναντηθούν. Και θα συναντηθούν. Αυτό μόνο να προσέξουν: Η σύζυγος δεν θα πρέπει να περιμένει να τη φθάσει ο σύζυγος εκεί που είναι αυτή· το ίδιο και ο σύζυγος. Χρειάζεται να περπατήσουν και οι δύο, για να συναντηθούν.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Αμαρτία και ψυχοπαθολογικές καταστάσεις», σ. 40-41
του π. Συμεών Κραγιοπούλου
Πανόραμα Θεσσαλονίκης