Υπάρχουν

Πήγα σ’ ένα σπίτι.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο, με τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν.
Δυο νέα ζευγάρια με τα παιδάκια τους.
Παρήγγειλαν διάφορα. Κόψαμε και βασιλόπιτα.
Το φλουρί έπεσε σ’ ένα απ’ τα μωρά που κοιμόταν στην κούνια του.

Γελάσαμε μέχρι δακρύων, συζητήσαμε,
νιώσαμε την εγγύτητα της αγάπης,
μοιραστήκαμε τον πόνο του ο καθένας.
Κουβέντες συνηθισμένες, με απλότητα και ειλικρίνεια,
χωρίς φτιαχτό ύφος ή λόγια βιτρίνας.

Τους κοίταζα κι ένιωθα τη χαρά που μπορεί να κρύβει ένα όμορφο σπιτικό.
Θαύμαζα την αγάπη και το σεβασμό που έβγαζε ο ένας για τον άλλο.
Έβλεπα την τιμή της κάθε γυναίκας προς τον άντρα της,
και την φροντίδα των συζύγων προς τις καλές συζύγους τους.
Αμοιβαία όλα.
Συναγωνισμός αγάπης.

Δεν μιλήσαμε καθόλου για το Θεό.
Όπως δεν μιλήσαμε και για την αναπνοή μας.
Μα αναπνέαμε συνέχεια.

Σχέσεις που ακόμα δεν έχουν φθαρεί.
Εδώ και χρόνια φρέσκες, ζωογόνες κι αληθινές.

Τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά,
διότι προχτές με ρώτησε ένας νέος:
“Πάτερ, έχετε δει όμορφα κι αγαπημένα ζευγάρια σήμερα; Υπάρχουν;”

Ναι. Υπάρχουν.
Είναι τα φυσιολογικά. Όχι τα δήθεν, μα τα απλά.
Η θεϊκότητά τους έγκειται στην αυθεντικότητά τους.

Τα ‘χουμε ξαναπεί αυτά.

π. Ανδρέας Κονάνος